Column
Dat was ons motto toen we in de groepsapp unaniem hadden besloten om ons op te geven voor de Back to Live evenementen.
Want, zo dachten wij, dit doen vast niet heel veel mensen dus de kans dat wij allemaal 2 kaarten konden kopen was reel.
Tot dat Jinek kwam met haar zo zorgvuldig gekozen onderwerp. Daar hoorden wij ademloos aan dat niet 11 maar ruim 100.000 mensen zich hadden aangemeld en wij voelden de hoop als wijn door onze keel weg stromen.
En toch We had a dream! Dus wekkers werden gezet, accounts van kinderen werden gebruikt om aan te melden en zelfs de partners moesten het ontgelden.
Er werden nog grapjes gemaakt, “dan ben je er straks door en heb je Corona, of je hebt geen saldo op je rekening”.
Op de dag des oordeels stond ik met zoon en nicht te genieten van een broodje Unox worst aan het strand van Bergen. Mijn wekker ging en het was ineens stil op de app. 2 minuten stilte….
En toen gebeurde het: “Lekker dan ik sta in de wachtrij!” en toen ineens: “Ik kan nu 2 kaarten kopen?? Allebei Kopen??” met zijn allen in koor “JA!!!!”.
“Dus wekkers gezet, accounts van kinderen werden gebruikt om aan te melden en zelfs de partners moesten het ontgelden”
Toen ineens ik een berichtje kreeg van Jan waarin stond: “Ik heb denk ik net 2 kaarten gekocht”
Happend naar lucht stuurde ik zo snel als mijn vinger wilde terug: “Doe Normaal!!!!!! Ik ga mee!” Doodsbang was ik dat hij met een vriend wilde gaan maar niks was minder waar.
Om 12:27 uur veranderde de wachtrij in: UITVERKOCHT.
Voor mij maakte het niks meer uit want wij gingen naar Sunnery James en zijn maatje. Na een jaar thuis voelde het als een bevrijding! Op naar de PCR Test en toen die negatief was konden we echt toeleven naar zaterdag.
De stress over wat je aandoet, hoe lang je met de wangen in de make-up moet hangen, op de app vlogen de tips heen en weer en wat had ik ze graag allemaal meegenomen.
Ik beloofde op veel filmpjes en foto’s.
Back to Live had het fantastisch voor elkaar, een tijdslot waarop je naar binnen moest, temperatuur check bij binnenkomst en direct in je eigen bubbel met 200 andere feestvierders. We stonden vooraan, helemaal vooraan.
Bij het zien van de mensen bij de kluisjes schrokken we even. Maar de gedeelde vreugde en blijdschap om weer iets te mogen werkte aanstekelijk. We maakte vrienden voor het leven, hebben polonaises door de bubbel gedaan. We hebben mensen omhelst, vastgepakt en mee gegild. Bij de eerste tonen van Lucas & Steve schoot ik even vol en keek naar Peggy, mijn zojuist verworven feestvriendin en zij had het ook. Ze pakte mijn hand, gooide die de lucht in en we hebben gesprongen alsof ons leven er vanaf hing. Ze brulde: Voor volk en vaderland!!! Ik pieste bijna in mijn broek van het lachen, bijna.
“Bij de eerste tonen van Lucas & Steve schoot ik even vol en keek naar Peggy, mijn zojuist verworven feestvriendin en zij had het ook”
Ik weet dat veel meer mensen voor veel hetere vuren hebben gestaan tijdens deze crisis alleen mijn bijdrage aan jullie is: Hou nog even vol want ook jij pakt straks de hand van je buurman en voelt het opkomende verlangen om alleen maar te dansen, springen en zingen. En nee… je bent het niet verleert, jij kan dit.
-Isabel de Vries-
Dit artikel werd geschreven door een van onze redacteuren. Heb jij ook een leuk onderwerp om te belichten? Of wil je misschien vaker een artikel schrijven, een column maken of in een onderwerp duiken? Meld je dan aan als BEN JIJ ONZE NIEUWE (GAST)REDACTEUR?
